... które w swoim założeniu pozwolą na uzyskanie cennych informacji o dzikich mieszkańcach puszczy rzepińskiej.

Wiedza na temat rozmieszczenia, zagęszczenia oraz ilości zwierzyny leśnej jest kluczowa jeśli chcemy właściwie gospodarować  i chronić dziką przyrodę.

Utrzymanie delikatnej równowagi pomiędzy poszczególnymi populacjami a środowiskiem w jakim żyją to najtrudniejsze z zadań. Równowaga o której mowa jest możliwa do zachowania i utrwalania tylko wówczas jeśli będziemy potrafili utrzymywać w odpowiedniej ilości i kondycji jelenie, sarny, daniele, dziki, zwierzynę drobną oraz inne gatunki. Zbyt duża liczebność zwierząt to niedobór pokarmu, a w konsekwencji szkody w lesie i na polach, to również niebezpieczeństwo chorób
i nadmierna konkurencja o pokarm i przestrzeń. Zbyt mała liczebność to zagrożenie dla trwałości oraz kondycji gatunków bez względu na ich miejsce w łańcuchu pokarmowym.

Bez wiedzy którą dziś posiadany oraz wieloletniego doświadczenia całych pokoleń leśników i myśliwych na próżno byłoby szukać tych wszystkich chmar jeleni, rudli saren, watach dzików itp. które uczestnicy „wielkiego liczenia metodą transektów" widzieli w lesie, a było nas wielu.

Bardzo liczyliśmy na spotkanie z wilkami. Oprócz samych tropów nie udało nam się ich spotkać. Zapewne z prostej przyczyny – to wyjątkowo przebiegłe zwierzęta z racji swojej natury unikają człowieka, a przy tak licznej grupie badaczy trudno o zachowanie wyjątkowej ostrożności (ciszy).

Wyniki naszych obserwacji zostaną dodatkowo przeanalizowane przez pracowników Wydziału Leśnego Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Posłużą ostatecznie do opracowania programu ochrony i hodowli w ramach szeroko pojętej gospodarki łowieckiej.